Ons verhaal

Over de liefdestransformatie; oftewel fasen in een relatie.

De ontmoeting. Wij ontmoetten elkaar in 2005; Ramon was 30 en Cathelijn 26 jaar oud. Zoals de meeste mensen waren ook wij op dat moment meteen helemaal verliefd. De hormonen gierden door ons lijf, de roze wolken schoven aan de hemel voorbij en de vlinders fladderden door onze buiken ( met soms zelfs misselijkheid tot gevolg ). De hormonen vierden hoogtij.

Als enorm verliefd stel start je de relatie met elkaar. De passie wordt omgezet tot spannende en heftige vrijpartijen die overal mochten plaatsvinden én op elk moment. Zoals de boeddhisten zeggen; als je voor alle vrijpartijen die de eerste twee jaar plaatsvinden een steentje in een emmer mag doen, dan heb je de rest van je leven nodig om voor elke vrijpartij die ná die twee jaar plaatsvindt de emmer weer leeg te krijgen. Voor ons was deze passierijke fase helaas van zeer korte duur. Al snel bleek Cathelijn namelijk zwanger te zijn en binnen een jaar werd ons eerste kind al geboren. 

Langzamerhand transformeer je van verliefd stel naar geliefd stel. Je wordt geliefden. De passie is er nog, maar gefundeerd houden van begint ondertussen te ontstaan. Zo ook bij ons. Dit is trouwens veelal testfase één van de relatie. Wil je eigenlijk wel settelen? Of wil je nog jaren verliefd worden op anderen en zo blijven genieten van deze tijdelijke gevoelens van euforie? Hou je al voldoende van jezelf om écht van een ander te houden? De eerste pijnstukken en copingstrategieën worden nu ook zichtbaar. De eerste relatiepatronen ontstaan. Achteraf gezien waren wij beiden nog niet helemaal toe aan een vaste relatie. Ramon kwam namelijk net uit een burn-out en Cathelijn kwam net uit een vaste relatie. 

Dan worden velen van ons uiteindelijk pappa en mamma. Je krijgt, naast je rol van partner, er een gedeelde rol bij; de rol van ouder. Je moet de tijd en aandacht die je met én voor je partner had verdelen over de kinderen. Dit is echt wel een duidelijke relatietest nummer 2. Kan je je partner nog zien als partner? Of is je partner alleen nog maar de ouder van jouw kind? Kan je zelf nog switchen tussen beide rollen? Blijf je nog tijd in elkaar steken of ga je samen helemaal op in het ouder-zijn? Hier konden wij eerst aardig een weg in vinden. Echter, toen onze dochter een jaar of twee werd begon ze extreem boos gedrag te vertonen. Dit bleek de aanvang te zijn van een zeer lange en heftige periode waarin wij geconfronteerd werden met extreme gedragingen van haar en begeleiding van onprofessionele hulpverleners. Onze relatie raakte, mede hierdoor, uiteindelijk ondergesneeuwd met later een ware relatiecrisis tot gevolg.

Deze fase kostte ons uiteindelijk dus toch best wat moeite om door te komen. We hadden zo weinig tijd samen doorgebracht in de verliefdheidsfase van onze relatie. We hadden nog zo weinig samen gedaan. Nu al tijd verdelen tussen ons samen en ons kind vroeg om best wat incasseringsvermogen van ons beiden. Accepteren en schikken is wat er van ons gevraagd werd. We misten regelmatig het ongedwongen samen zijn. Maar we konden gelukkig samen ook enorm genieten van het ouderschap.

Daarna komt vaak kind twee ter wereld. Net als bij ons. Naast je werk, je familie, je vrienden, tijd voor jezelf en de rol van ouder heb je ook nog tijd voor elkaar nodig. Helaas blijkt in deze fase veelal de partner toch een soort van sluitpost te worden. Immers, je hebt toch al onvoorwaardelijk voor elkaar gekozen ( of door ouder te zijn en / of door getrouwd te zijn en / of dit elkaar te beloven in woorden en daden ) dus waarom tijd in elkaar blijven investeren? Het gaat toch gewoon goed zo. Grote denkfout! Alert!

Hier komt test 3 duidelijk naar voren. Je partner als onvoorwaardelijk beschouwen heeft namelijk een keerzijde; relatieverwaarlozing! Deze valkuil stapten wij gelukkig toen nog niet in. 

Maar het ouderschap ging ons, door diverse redenen, dus minder makkelijk af dan andere ouders.

Qua carrière mochten wij ook geen stabiliteit ervaren; de branche kinderopvang, waarbinnen wij beiden werkten, bracht ons geen stabiliteit qua werkgevers. Wij hadden door reorganisaties beiden 10 werkgevers versleten binnen 15 jaar.

Ramon kreeg diverse keren een ziekte door alle stress op privé- en werkgebied. Cat raakte telkens oververmoeid. Ramon werd uiteindelijk een keer zwaar overspannen etc. etc. We kregen klap op klap én les op les te verduren zonder pauze om even op adem te komen!@##@! We kwamen beiden in een heftige overlevingsstand terecht. 

Ramon z'n bijdrage aan het in stand houden van de relatie én het gezin was door dingen te doen en door over dingen na te denken. Banen zoeken, huis opknappen, huishouden doen, Cat ontlasten die steeds zo moe was, manieren bedenken om extra inkomsten te genereren naast die wisselende banen etc. 

Cat was juist bezig met het doorvoelen van de situatie en gaf haar persoonlijke ontwikkeling veel ruimte om zo tot inzichten te kunnen komen, die ons als stel én ons als gezin verder zouden kunnen helpen. Samen waren we dus wel degelijk compleet. Ramon zat echter grotendeels in zijn mannelijke energie en Cat in haar vrouwelijke energie. Compleet + gescheiden; zo kon je ons eigenlijk wel samenvatten.

Ondanks ons eilandjesgedrag hadden we het toch nog wel goed samen. We deelden nog zoveel interesses; muziek, lekker eten, sauna, actief zijn, buiten zijn, liefde voor de medemens en de natuur, humor en sport.

Later dan de meeste stellen in een relatie, kregen wij uiteindelijk helaas toch nog wel te maken met test 3; relatieverwaarlozing en uit elkaar gegroeid zijn. We hadden zoveel dingen die om onze aandacht vroegen, dat er simpelweg geen tijd en energie meer over was voor ons zelf en onze relatie. We stonden aan de vooravond van een heftige relatiecrisis.

NB. Dit bovenstaande even over liefdestransformatie en de tests die je hierin kan tegen komen. Nu even over liefdestoegankelijkheid. 

Liefdestoegankelijkheid; oftewel fasen in relatieherstel.

Door de overlevingsstand waarin we jaren hadden gestaan, en daardoor noodzakelijkerwijs de focus moesten leggen op alles wat buiten onze relatie lag, het onbewust kwetsen van elkaar etc. konden we elkaar niet meer écht aanvoelen. Het leek soms zelfs wel of de liefde helemaal weg was.

Toen onze dochter even een rustige fase had, en er ook nog eens Covid kwam waardoor we beiden niet hoefden te werken, werden we gedwongen om écht naar elkaar te kijken; zowel letterlijk als figuurlijk.

We zagen elkaar nog wel, maar niet meer zoals vroeger. De diepe verbinding was niet meer voelbaar. Er zat van alles tussen; boosheid, kwetsuren en lagen van zelfbescherming.

Maar ook qua groei en levensvisie levelden we niet echt meer. Cat was namelijk verder gegaan in haar persoonlijke ontwikkeling en Ramon was vooral bezig geweest met zijn professionele ontwikkeling. Dus zowel qua liefdestransformatie als liefdestoegankelijkheid was er een behoorlijke brug te slaan!

We hadden het woord scheiden al in de mond genomen. Maar dat voelde toch ook weer niet ok. Maar wat dan wel? De standaard relatietherapeut gaf ons weinig nieuwe inzichten; te regulier en te oppervlakkig. We hadden meer behoefte aan een professionele therapeut met een holistische inslag, maar deze konden wij nergens vinden.

Maar goed, volgens ons hadden we samen al voldoende in huis om zonder verdere hulp van buitenaf aan de bak te gaan met onszelf en daarmee ook onze relatie. Dus dat deden we dan ook. Dit vroeg wel om erg veel lef en doorzettingsvermogen, maar de hoofdprijs maakte het voor ons allemaal wel waard.

We besparen je de verdere details, de omschrijvingen van emotionele uitbarstingen, de nare momenten, de fijne momenten. Anders wordt dit blog meer een soort van roman. Hieronder even schematisch onze weg vanaf onze relatiecrisis.

• Zijnsoriëntatie. Ten eerste was er nog liefde aanwezig onder alle laagjes shit. Deze liefde kon nog toegankelijk gemaakt worden én onze liefde kon worden getransformeerd tot een relatievorm die bij ons beiden pastte. 
• Bewust worden. We waren ons bewust van de aanwezige blokkades en pijnstukken. We doelen hier op de blokkades die onze relatie saboteerden én onze gevoelens voor elkaar maskeerden. Hier besloten we ieder voor zich mee aan de slag te gaan. We spiegelen slechts elkaars pijnpunten. Niet vanuit ons eigen pijn reageren op het pijnlichaam van de ander was het eerste kunstje wat we dringend moesten leren. Communicatie bleek hierin van groot belang te zijn. 'Als jij je zo gedraagt roept het ..... in mij op'. 'Het doet mij denken aan ..... wat toen gebeurd is'. Je wordt door zo te communiceren steeds meer pro actief en je begint samen a.h.w. boven de stof te hangen. Hieronder even in een video uitgelegd hoe de communicatie mag worden in een goed lopende relatie.