Elkaars ouders zijn in je relatie?!

(っ◔◡◔)っ Elkaars ouders zijn in je relatie?!

Cathelijn van Ingen; geboren 10 januari 1979 te Amsterdam. Ramon Buijs; geboren 16 april 1975 te Amsterdam. Deze twee mensen zijn gescheiden geboren, gescheiden opgegroeid van baby, tot peuter, tot dreumes, tot tiener, tot adolescent, tot jong volwassene. 

Toen Ramon 30 was en Cathelijn 26 ontmoetten ze elkaar. Beiden hadden al een heel leven achter de rug. Een rugzak vol mooie herinneringen, kennis, vaardigheden en nog veel meer.

 

Maar beiden hadden ook een rugzak vol minder fijne herinneringen, percepties, pijnlichamen en ga zo maar door. Beiden hadden een innerlijk kind met onvervulde behoeftes, onzekerheden, grote en kleine trauma's en ga zo maar door.

 

Toen Cat en ik elkaar ontmoetten waren we op slag verliefd. Net zoals velen van ons dit hebben mogen ervaren in de start van een relatie. Het was heftig, het was gaaf. We vonden elkaar 100% fantastisch. Je leeft in een bubbel van geluk!

 

In de fase van verliefdheid idealiseer je elkaar, je negeert de verschillen, je wilt versmelten; de gehele dag door op alle vlakken. ''Liefde maakt blind' is in deze fase zeker van toepassing. Je sluit bewust en onbewust je ogen voor welke saboteur dan ook. Wij gaan het immers anders doen! Wij kunnen samen de hele wereld aan!

 

Ik was er zelfs van overtuigd, dat Cat en ik nooit ruzie zouden krijgen. Cat, die al eerder een lange relatie had gehad, wist echter wel beter. Hoe naïef en verblind was ik zelf toen? Je wilt deze fase van ultiem geluksgevoel nooit meer kwijt raken. En daar doe je alles voor. Zelfs jezelf verloochenen. Maar er komt een tijd, gemiddeld duurt verliefdheid twee jaar (bij ons gelukkig ruim drie jaar ) dat verliefdheid verdwijnt en dat je relatie over gaat naar de volgende fase.

Dit is trouwens meteen één van de momenten dat een relatie ook kan crashen; één van beide partners is niet bereid om niet meer verliefd te mogen zijn op een ander in hun leven.

 

Dan volgt de fase van 'samen en apart'. Zie hiervoor dit BLOG

 

Na de fase van 'samen en apart' gaat de relatie over in de fase van samenwerking. Je bent stabiel en gesetteld met elkaar. De aandacht gaat weer naar buiten; jezelf ontwikkelen, loopbaan een boost geven of wellicht zelfs weer een studie oppakken. Maar het gevaar in deze fase is toch meteen ook de andere kant van de medaille van lekker gesetteld zijn...... Namelijk elkaar als vanzelfsprekend beschouwen. De aandacht vervlakt, de aanwezigheid van de ander is niet bijzonder meer en waardering geven en nemen lijkt ineens niet meer van belang. Veelvuldig en effectief communiceren is van heel groot belang.

 

En dan gaat de relatie over in de laatste fase; de fase van bestendiging. Je ervaart rust en tevredenheid. Beide partners hebben elkaar volledig geaccepteerd. Je weet je aan te passen daar waar nodig zonder verlies van je eigen identiteit. Vriendschap en gezelschap zijn het belangrijkst geworden in de relatie. Dit betekent trouwens niet dat het inherent hieraan het seksleven meteen passieloos hoeft te zijn! 

 

Hierboven even in het kort hoe een relatie zich kan ontwikkelen. Er zijn veel verschillende relatiemodellen enz. Wellicht dat ik daar nog wel eens wat BLOGS aan waag. Maar de grote lijnen heb ik hier even uiteengezet.

 

Wil je een relatie laten slagen, dus met succes door deze fasen van jullie relatie heen kunnen bewegen, is het van belang dat wat je als kind tekort bent gekomen niet gaat eisen dat je partner jou dat in het heden zal gaan schenken. Stel dat je als kind nooit bevestiging kreeg van je vader, is het dan reëel dat je dat in het heden van je partner wel mag verwachten? En dan ook nog eens in zo'n mate om het verleden te compenseren? Maak je jezelf dan niet geheel afhankelijk van je partner?

 

Wil je een relatie laten slagen, is het ook van belang dat je accepteert dat de pijnen die je als kind hebt mogen ervaren ook in het heden weer aanwezig zullen zijn. En naar alle waarschijnlijkheid is het ook nog eens jouw partner die deze pijnen aan de oppervlakte brengt! Je innerlijk kind spreekt telkens weer in het heden en is en blijft toch ontroostbaar. Wat je partner ook doet of juist laat. Je partner is niet jouw moeder of vader die geacht wordt het innerlijk kind te troosten en / of zich zo te gedragen dat het innerlijk kind niet verdrietig wordt of boos. Stel dat je als kind een heel gesloten vader had, mag je dan verwachten dat je partner in het heden altijd geheel open is, om zo te voorkomen dat je jouw verdriet van het verleden in het heden haalt ( inclusief al jouw patronen en reacties op die gesloten gedragingen die je ook naar het heden haalt )? Mag je verwachten dat jouw partner de rol van je vader over neemt en jou als vader nu geeft wat je in het verleden zo miste? Wees eens even echt eerlijk?

 

Wil je een relatie laten slagen, is het van belang dat je gelijkwaardig bent binnen je relatie en de rol pakt die bij je past in het heden. Je kan niet elkaars vader of moeder zijn!! Maar je kan ook niet je innerlijk kind negeren. Je kan de emoties niet negeren die jouw partner bij je oproept, omdat hij / zij jouw triggered en jou daardoor naar pijnen in het verleden brengt. Je kan en mag van je partner niet verwachten dat deze vermijdend gaat zijn voor jou!

 

Je mag je partner wel zien als spiegel van al dat wat nog in jou leeft. Veelal zijn dat pijnlichamen die nog actief zijn en ontstaan in jouw jeugd. Er zit nog een innerlijk kind in je dat getroost mag worden en begrepen mag worden en gezien mag worden. Daarmee mag jij aan de slag gaan! Daarmee mag jouw partner aan de slag voor zichzelf. Jullie zullen je eigen innerlijk kind mogen troosten. De volwassen versie van jezelf kan dat als beste voor de kindversie in jezelf. Gebruik elkaar als spiegel om helderder te krijgen waar jij nog mag helen. Wees er voor elkaar als je in dat proces zit en kom er ieder voor zich sterker uit. Geniet van de groei die je elkaar oplevert. En daarvan uit zal je relatie meegroeien en bloeien.

 

Hartegroet,

Ramon en Cathelijn

Reactie plaatsen

Reacties

Er zijn geen reacties geplaatst.