(っ◔◡◔)っ ♥ Samenwonen, in 1 bed slapen. Het lijkt allemaal zo vanzelfsprekend en het wordt eigenlijk zelfs bijna van je verwacht in een langdurige relatie. Maar wat als die verwachting nou juist bindingsangst activeert waardoor de liefde juist minder kan stromen?
Samenwonen wordt vaak gezien als een logische stap in een relatie. Een teken van groei, van toewijding, van liefde. Maar voor veel mensen roept het juist spanning op.
Niet vanwege een gebrek aan gevoel, maar door iets dat dieper ligt: bindingsangst. En ja, 20% van de mensheid kampt daarmee!
Bindingsangst is de innerlijke onrust die ontstaat wanneer nabijheid te dichtbij komt. Het verlangen naar verbinding is er wel, maar het idee van constante aanwezigheid, gedeelde ruimtes en dagelijkse routines kan overweldigend zijn. Er kan een drang ontstaan om te vluchten, om ademruimte te creëren, om de eigen autonomie te beschermen.
Voor mensen met bindingsangst kan samenwonen als een verlies van controle voelen. De eigen plek — vaak een veilige haven — dreigt te veranderen in een gedeeld domein waarin grenzen vervagen. De angst is niet gericht op de ander, maar op het verdwijnen van het zelf. Het gevoel altijd ‘aan’ te moeten staan, beschikbaar te zijn, afgestemd te blijven, kan uitputtend zijn.
Gelukkig bestaan er genoeg liefdevolle relaties waarin deze angst een rol mag spelen. Dat zijn relaties waarin partners proberen elkaar te begrijpen, die open communiceren, die ruimte geven. Want bindingsangst betekent niet dat er geen liefde is. Integendeel: het gevoel is vaak intens, maar de balans tussen intimiteit en autonomie voelt te fragiel. Als partners mag je dan leren samen bij dat systeem te zijn ( acceptatie ) en daarmee leren om te gaan.
Als de bindingsangst, ondanks afstemming, communicatie et cetera, geactiveerd blijft, kan er een ingreep nodig zijn. Een ingreep die de autonomie van de bindingsangstige nog meer borgt. Bij voorbeeld ( doordeweeks ) ieder in een eigen slaapkamer gaan slapen. Of, nog een stapje verder, ieder gaat in een eigen huis wonen.
Niet samenwonen kan dan een bewuste keuze zijn. Geen uitstel, geen ontwijking, maar een vorm van zelfzorg. Een manier om de relatie te laten groeien zonder druk van de verwachtingen van buitenaf en de verwachtingen van binnenuit. Want liefde is geen checklist. Het hoeft niet te voldoen aan maatschappelijke verwachtingen om toch waardevol te zijn.
Erkenning van bindingsangst is belangrijk. Niet als excuus, maar als inzicht. Het helpt om relaties anders te bekijken — met meer nuance, meer empathie. Samenwonen is niet voor iedereen de juiste stap, en dat mag. Verbondenheid kent vele vormen, en fysieke nabijheid is daar slechts één van.
Misschien komt er een moment waarop samenwonen wél goed voelt. Misschien ook niet. Wat telt, is dat de relatie gedragen wordt door eerlijkheid, respect en ruimte. Want liefde groeit het mooist wanneer ze mag ademen.
Hartegroet van Cathelijn en Ramon
Reactie plaatsen
Reacties